به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) امیر رضا اصنافی درباره ضرورت پیوند بخش آموزشی و پژوهشی حوزه کتابداری و کتابخانههای کشور گفت: فلسفه پیدایش رشته کتابداری که در قرن نوزدهم و از سال 1876 در دانشگاهها مطرح شد، ایجاد کتابخانههای متعدد با حضور افراد متخصص در جامعه بوده است؛ به خصوص کتابخانههای عمومی.
وی با بیان اینکه کتابداری از بدو پیدایش، به دلیل اینکه با گروهها و علوم مختلف مرتبط است، فراز و نشیبهای بسیاری را از سر گذرانده افزود: از آنجا که کتابخانهها به عنوان بخش صنعتی کتابداری با کاربران مختلفی در جامعه در تماس بودند، نیازها و انتظارات این کاربران را دریافت و ثبت میکردند؛ بطوریکه این حوزه در هر برهه بر اساس نیازهای جامعه دستخوش تغییر میشده و به این ترتیب نیاز تعامل موثر بخش آموزشی و حرفهای این رشته بیش از پیش احساس شد.
استادیار گروه کتابداری دانشگاه شهید بهشتی تصریح کرد: کتابخانه به عنوان بخش حرفهای یا به عبارتی بخش صنعتی کتابداری نمیتواند اعلام کند که بدون علم و تحصیلات آکادمیک میتواند به فعالیت خود ادامه دهد و از طرف دیگر بخش آموزشی و پژوهشی کتابداری نیز نمیتواند خود را بینیاز از بدنه کتابخانهها تلقی کند و تنها به موضوعات تئوری بپردازد.
اصنافی تصریح کرد: بخش قابل توجهی ازاستادان شناخته شده رشته کتابداری با سالها کار تجربی در کتابخانهها، سعی در نزدیک کردن کتابخانه و دانشگاه داشتند، اما در این برهه شاهد هستیم که دانشگاهها افرادی را به عنوان هیئت علمی و استاد جذب میکنند که تنها در بخش تئوری فعالیت داشتهاند و هیچ آگاهی نسبت به بخش حرفهای کتابداری و آنچه در کتابخانهها میگذرد ندارند.
وی درباره یکی از آسیبهای ایجاد شده در حوزه کتابداری نیز گفت: ما بیش از حد به فربهی علمی توجه کردهایم؛ یعنی خودمان را در اتاقی در دانشگاه محبوس میکنیم و فقط به نگارش میپردازیم. البته این موضوع لازمه این حوزه است، اما نباید ارتباط بین کتابخانهها مورد غفلت قرار گیرد.
اصنافی در پایان گفت: بر اساس آنچه در کتابخانهها مشاهده میشود، وضعیت حرفه کتابداری و دید عمومی درباره این حرفه، نسبت به گذشته بهبود یافته و این موضوع حاصل تلاش خود کتابداران در کتابخانهها، فعالیت انجمنهای کتابداری و همین طور گسترش رسانههای مرتبط با حوزه کتاب و کتابداری مانند خبرگزاری ایبنا و خبرگزاری لیزنا بوده است.